Cofnijmy się do podstaw. Czym jest socjalizm?

(polski.llco.org)

Cofnijmy się do podstaw. Czym jest socjalizm? Czym jest komunizm? Często zapominamy o tym, że nie wszyscy znają podstawy. Rewizjonizm niezwykle zaciemnił te rzeczy. Rozjaśnijmy je.

Na początku pozbądźmy się oczywistych nieporozumień. Odrzućmy całe to ujadanie zwariowanych faszystów, Obama nie jest ani socjalistą ani komunistą. Podobnie europejscy socjaldemokraci nie są ani socjalistami ani komunistami. Ci, którzy twierdzą, że Szwecja lub Francja są socjalistyczne albo też Obama jest socjalistą lub komunistą, po prostu nie wiedzą o czym mówią.

W rzeczywistości nie ma dzisiaj na świecie społeczeństw socjalistycznych. Kuba nie jest socjalistyczna. Wenezuela nie jest socjalistyczna. Iran nie jest socjalistyczny. Wietnam nie jest socjalistyczny. Chiny nie są socjalistyczne. Libia nie jest socjalistyczna Korea Północna nie jest socjalistyczna. W krajach tych mogą występować pewne cechy, które posiada także prawdziwy socjalizm, lecz samo to nie czyni z nich krajów socjalistycznych. Po prostu nie ma dzisiaj na świecie społeczeństw socjalistycznych. Oczywiste jest więc, że nie ma także społeczeństw komunistycznych. W rzeczywistości większość tak zwanych socjalistycznych i komunistycznych organizacji jest fałszywych; są one rewizjonistyczne. Podnoszą czerwony sztandar, aby przeciwstawiać się czerwonemu sztandarowi. Obecnie jedynymi, prawdziwymi komunistami są Komuniści Niosący Światło.

Jednym z najbardziej rozpowszechnionych nieporozumień jest pojmowanie socjalizmu wyłącznie jako sposób produkcji, który charakteryzuje wysoki udział sektora państwowego, nacjonalizacja przemysłu albo wielkie programy pomocy społecznej. Wszystkie te rzeczy występowały w socjalizmie, lecz nie występują one wyłącznie w socjalizmie. Państwa faszystowskie, europejska socjaldemokracja, liberalne programy społeczne w Stanach Zjednoczonych, państwowy kapitalizm epoki rewizjonizmu w Związku Radzieckim i Chinach, narodowo-burżuazyjne państwa Wenezueli, Libii, Kuby, Islamskiej Republiki Iranu – wszystkie one współdzielą powyższe rzeczy w mniejszym lub większym stopniu, ale nie są one prawdziwie socjalistyczne. Socjalizm należy rozumieć przez pryzmat władzy, przez pryzmat walki klas. Socjalizm należy rozumieć jako etap przejściowy do komunizmu. Socjalizm następuje, kiedy proletariat przejmie kontrolę nad społeczeństwem. Proletariat posiada rolę przewodnią. Proletariat przejmuje i buduje władzę państwową. Innymi słowy, socjalizm jest wtedy, kiedy społeczeństwo zostaje zreorganizowane tak, by służyć długoterminowym interesom proletariatu. Oznacza to, że społeczeństwo zostaje zreorganizowane tak, by przejść do komunizmu – końca wszelkiego ucisku. Socjalizm oznacza, że nie doszliśmy jeszcze do ostatecznego celu – komunizmu. Socjalizm jest stadium przejściowym, w którym proletariat musi nadal prowadzić walkę klasową przeciwko reakcyjnym klasom. Socjalizm jest wtedy, gdy ciągle istnieją wrogowie klasowi, którzy muszą zostać pokonani. Ciągle istnieją antagonistyczne sprzeczności, które muszą zostać rozwiązane, nawet jeśli proletariat jest w posiadaniu władzy państwowej. Socjalizm może istnieć w jednym kraju, komunizm musi istnieć ogólnoświatowo. Korea Północna i Kuba nie są państwami socjalistycznymi dla tych samych przyczyn, dla jakich nie są nimi reżim Obamy i Szwecja. Żaden z tych reżimów nie podąża w stronę komunizmu. Żaden z nich nie jest nastawiony na radykalną reorganizację społeczeństwa w celu wyeliminowania wszelkiego ucisku. Socjalizm może być rozumiany wyłącznie jako etap przejściowy do komunizmu – jako postępowanie w kierunku komunizmu, co dla społeczeństwa znaczy organizowanie się wokół najbardziej dalekowzrocznych i długoterminowych interesów proletariatu.

Komunizm jest ostatecznym celem naszej rewolucji. Końcem wszelkiego ucisku. Końcem wyzysku. Bez bogatych. Bez biednych. Bez rasizmu. Bez ucisku narodowego. Bez seksizmu. Bez ucisku płci. Bez ucisku młodzieży. Komunizm to całkowite wyzwolenie. Żadne grupy nie mają w nim władzy nad innymi. Jak stwierdzili Marks i Lenin, państwo jest bronią dla jednej grupy, służącą uciskaniu innych. Ponieważ żadna grupa nie ma władzy nad innymi, nie ma potrzeby istnienia państwa w komunizmie. Komunizm to równość. Społeczeństwo zorganizowane na podstawie ludzkich potrzeb. Bez chciwości. Bez indywidualizmu. W komunizmie ludzie nie będą postrzegać siebie jako jednostki. Komunizm to kolektywizm. Wspólne dobro. Dzielenie się. W komunizmie własność prywatna zostaje zniesiona. Komunizm to altruizm. Jak stwierdził Marks: „od każdego według jego zdolności, każdemu według jego potrzeb”. Moralność „służenia ludowi” będzie kierować wszystkimi relacjami międzyludzkimi. W komunizmie będzie jeden lud. Nigdy więcej „ja, ja, ja”. Komunizm to zrównoważony rozwój. Ludzie nie będą dalej niszczyli ziemi, naszego wspólnego domu. Mamy zobowiązania wobec przyszłych pokoleń. W komunizmie nie istnieją antagonistyczne sprzeczności. Komunizm to pokój. W komunizmie rewolucja jest nieustająca. Komunizm całkowity nigdy nie istniał, chociaż istniało wiele różnych społeczeństw, w których zaistniały pewne aspekty komunizmu. Marks i Engels nazywali pewne społeczności plemienne „pierwotnie komunistycznymi”.

Dwa wielkie przełomy, dwie główne fale rewolucji popchnęły ludzkość do socjalizmu i w kierunku komunizmu. Pierwszą wielką falą rewolucji, rozpoczętą w 1917 roku była, prowadzona przez Lenina rewolucja bolszewicka. Pomimo faktu, że rewolucja ta została nieodwracalnie zahamowana i wróciła w latach ’50 do kapitalizmu, możemy, z radzieckich doświadczeń wyciągnąć bardzo wiele lekcji. Nauczyliśmy się wiele z epoki Lenina i Stalina, które postrzegamy w krytyczny, ogólny i niedogmatyczny sposób. Drugą falę rewolucji stanowiły rewolucje społeczne, które nastąpiły po II Wojnie Światowej, stanowiąc część walki przeciwko kolonializmowi. Najbardziej reprezentatywną w tej materii i najważniejszą z nich była rewolucja chińska, której przewodził Mao. ¼ ludzkości powstała i podjęła próbę budowy lepszej przyszłości. Ze wszystkich prób przejścia od socjalizmu do komunizmu, najbardziej przodującą była chińska Rewolucja Kulturalna, która rozpoczęła się w 1966 i zakończyła w latach ’70. Rewolucja Kulturalna była próbą, która pociągnęła nas nawet dalej w kierunku komunizmu. Maoiści rozumieli, że jeżeli nie będziemy kontynuowali pochodu naprzód w kierunku komunizmu, rewolucja się zdegeneruje. Nowa burżuazja może powstać wewnątrz partii i państwa. Rewolucja Kulturalna została zapoczątkowana w 1966 po to, aby powstrzymać nową burżuazję i popchnąć nas dalej w kierunku komunizmu. Apogeum osiągnęła w okresie od 1967 do 1971. Był to czas walki klasowej, ruchów masowych, radykalnych eksperymentów społecznych, komunizacji, a także przodujących praktyk społecznych i kulturalnych. Kultura i program społeczny zostały radykalnie zmienione. Maoiści usiłowali zastąpić biurokratyczną kontrolę, kulturalnym programowaniem ruchu społecznego, tworząc tym samym podstawy pod likwidację państwa i osiągnięcie komunizmu. Promowane były egalitaryzm i altruizm. Był to okres, w którym rozpoczęliśmy eksperyment z nowymi formami rozwoju społecznego [social direction] i nowymi formami władzy. W tym czasie tradycyjne państwo zostało zdegradowane, pojawiła się nowa forma władzy i nowa praktyka. Rozwinął się kolektywizm. Osłabiony został indywidualizm. To w okresie Rewolucji Kulturalnej, nawet biorąc pod uwagę wszystkie jej wady, jak nigdy rozszerzyło się nasze postrzeganie. Rzuciliśmy okiem na to, jak może wyglądać inny świat, świat komunistyczny.

Czy Rewolucja Kulturalna była idealna? Oczywiście, że nie. Została pokonana. Kapitalizm w Chinach został przywrócony przez rewizjonistów – nową burżuazję – w latach ’70. Mao stwierdził, że osiągnięcie komunizmu może wymagać wielu rewolucji kulturalnych. Mimo to, Rewolucja Kulturalna była największym krokiem w kierunku komunizmu. Następnym razem, kiedy znowu zdobędziemy władzę, będziemy nawet bliżej komunizmu. Rewolucyjna historia jest wielkim eksperymentem naukowym. Musimy wyciągać lekcje z przeszłości, z naszych porażek i sukcesów. Będziemy kontynuowali rewolucję aż do osiągnięcia komunizmu. Obecnie nastąpił nowy przełom. Komunizm Niosący Światło. Mamy plan. Mamy przywództwo. Mamy organizację – Leading Light Communist Organization – awangardę nowego typu, która pomaga nam zainicjować kolejną wielką falę.

To ciężkie i trudne czasy. Nie ma państw socjalistycznych. Prawdziwych komunistów jest tak mało. Na świecie jest tak mało Niosących Światło. Prawdą jest, że w tych mrocznych czasach widzimy kto jest prawdziwy, a kto nie. Kiedy nasz ruch urośnie, trudniej będzie stwierdzić kto jest szczery. Spójrzcie wokół. Teraz. To są Niosący Światło. Oto są ci, którzy zamierzają poprowadzić nas w przyszłość. Oto są ci, którzy idą jaśniejącą ścieżką do komunizmu. Nie ma nic piękniejszego i bardziej chwalebnego od komunizmu. To ciężka droga. To niebezpieczny, długi marsz. Stracimy towarzyszy. Popełnimy błędy. Czekają na nas zakręty. Czasy, kiedy będziemy chcieli podnieść się, będą ciężkie. Musimy pamiętać, że dojdziemy do komunizmu. To tylko kwestia czasu. Walka o komunizm jest walką przewlekłą. Małymi i wielkimi krokami. Nie ma nic bardziej twórczego, nic piękniejszego, wymagającego więcej odwagi niż walka o komunizm. To nasza wielka przygoda. Zamierzamy tworzyć historię. Musimy żyć dla komunizmu. Musimy umierać za komunizm. Nie ma wznioślejszego celu.

Czerwone pozdrowienia! Podążajcie za Światłem Przewodnim w stronę komunizmu! Niech żyje Światło Przewodnie!