Czym jest rewizjonizm?

(polski.llco.org)

Niektórzy ludzie błędnie uważają, że rewizjonizm to odejście od ortodoksji, „rewizja” tradycji. Jest to niepoprawny pogląd na rewizjonizm w marksistowskim kontekście. Nie powinniśmy traktować klasyków marksizmu w ten sam sposób, w jaki średniowieczni scholastycy traktowali Arystotelesa. Mao miał całkowitą rację, gdy postulował odejście od kultu książki. Nie powinniśmy cytować klasyków marksizmu w ten sam sposób, w jakim jezuici cytują biblię. Marksizm to nie dogmat, marksizm to nauka rewolucyjna. Marksizm oznacza aplikację tej nauki w celu wywalczenia całkowitego wyzwolenia, w celu dotarcia do komunizmu. Podobnie jak inne nauki, nauka rewolucyjna cały czas ewoluuje. Jeślibyśmy traktowali każde odejście od oryginalnych prac Marksa jako rewizjonizm, wtedy wszystko co opublikowano po jego śmierci powinno być uznane za rewizjonizm. Jednak nie jest to poprawne podejście. Czym więc jest rewizjonizm?

Rewizjonizm nie oznacza po prostu „rewizji” prac marksistowskich. Czasami sami musimy dokonać „rewizji” by rozwinąć naukę. Czasami „rewizja” to naprawdę dobra rzecz. Marksizm wymaga od nas czasami odejścia od tez rewolucyjnych klasyków. Rewizjonizm jest zupełnie czymś innym. Rewizjonizm oznacza rewizję rewolucyjnego serca marksizmu. Rewizjonistami są ci, którzy zamieniają rewolucyjną naukę w jej całkowite przeciwieństwo. Jest to nakładanie „marksistowskiej” maski na kontrrewolucję i ucisk. Rewizjoniści „wznoszą czerwoną flagę by zwalczać czerwoną flagę”. Istnieją różne rodzaje rewizjonizmu. Często zachodzą na siebie i uzupełniają się nawzajem.

1. Reformizm. Reformiści często mówią, że nie potrzebujemy rewolucji. Twierdzą, że system może być stopniowo zmieniony poprzez reformy. Myślą, że można osiągnąć socjalizm (i komunizm) drogą legalną i środkami parlamentarnymi. Nie postrzegają aktualnego państwa jako instrumentu władzy klas reakcyjnych. Widzą go jako półneutralnego albo niezależnego agenta, który stoi ponad walką klas. Uważają, że z reakcyjnym państwem można współzawodniczyć, że jest to miejsce w którym antagonizm klasowy może podlegać negocjacjom. Wedle tego poglądu siły ludowe mogą stopniowo rozciągać swój wpływ na państwo środkami prawnymi; mogą lobbować, zostać wybrane itp. Związane jest to z poglądem głoszącym, że świadomość komunistyczna powstaje spontanicznie z walk ekonomicznych o takie rzeczy jak lepsze płace. Ta postępowość i ewolucjonizm były podstawą rewizjonizmu Drugiej Międzynarodówki. Czasami te siły są określano jako „socjaldemokratyczne”.

Lenin ostro krytykował ten rodzaj rewizjonizmu. Rozwinął inne spojrzenie na państwo, mówiące, że nie jest to instytucja neutralna. Państwo zawsze jest dyktaturą jednej klasy wymierzoną w inną klasę. Zawsze jest narzędziem ucisku. Nie może zostać przechwycone w jego obecnej formie przez siły rewolucyjnej. Nie może być po prostu przejęte z rąk sił reakcji. Istnieje opowieść o człowieku, który upuścił swoją torbę pełną złota do oceanu. Wskoczył za nim do wody i płynął za opadającą torbą tak długo, aż utonął. Czy to on posiadał złoto, czy to złoto posiadało jego? Taka jest natura reakcyjnego państwa. Ci rewolucjoniści, którzy próbują wejść do instytucji państwowych kończą jako całkowicie pochłonięci tym procesem. Nie przechwytują państwa, to państwo przechwytuje ich. Odpowiedzią na tą sytuację musi być zniszczenie starego państwa. W społeczeństwie musi zostać zbudowana nowa władza, konkurująca ze starym państwem. Nowa władza powinna być zbudowana od podstaw. Musi zastąpić starą władzę. Jest to zadanie proletariatu. Być reformistą to sprzeciwiać się nowej władzy.

2. Socjalimperializm, socjalfaszyzm. Są tacy, którzy twierdzą, że są marksistami, ale popierają imperializm. Owijają własny imperializm w czerwoną flagę. Oryginalnymi socjalimperialistami byli socjaldemokraci z Drugiej Międzynarodówki. Niemieccy i francuscy socjaldemokraci popierali wysiłek wojenny swoich imperialistycznych ojczyzn w I Wojnie Światowej. Usprawiedliwiali to tezą, że zwycięstwo w wojnie korzystnie wpłynie na sytuacji ich robotników. Dbali oni o korzyści własnej populacji w procesie imperialistycznej rywalizacji. Przedkładali interesy własnych robotników nad interes globalnego proletariatu. Ci socjaldemokraci byli wąskimi nacjonalistami. W odróżnieniu od nich Lenin był internacjonalistą. Postulował on politykę „rewolucyjnego defetyzmu” dla krajów imperialistycznych. Lenin liczył, że klęską Rosji Carskiej doprowadzi do sytuacji rewolucyjnej. Sprzeciwiający się tej taktyce rewizjoniści z Drugiej Międzynarodówki to socjalimperialiści i socjalfaszyści tamtych czasów. Byli socjalistami z nazwy, ale w rzeczywistości byli imperialistami i faszystami.

Istnieją też inne rodzaje socjalimperializmu. Jeden z nich reprezentuje Związek Radziecki, który w latach 50 XX wieku przestał posuwać się w kierunku komunizmu. Radziecka biurokracja przekształciła się w nową klasę kapitalistyczną, która zaczęła implementować kapitalistyczną politykę. Pomimo, że ZSRR podawał się za kraj socjalistyczny, jego rządzący zachowywali się jak wielcy imperialiści. Wyzyskiwali inne kraje. Ustanowili swój własny porządek kolonialny w różnych częściach Trzeciego Świata. Podobnie jak wcześniejsi imperialiści, ZSRR i Zachodni imperialiści podzielili świat na własne „strefy wpływów”. Oba bloki imperialistyczne, Zachodni i Wschodni, współpracowały gdy chodziło o kontrolę Trzeciego Świata. Razem przekształciły światową gospodarkę by przynosiła korzyść imperialistom kosztem Trzeciego Świata. Różnili się tym, że ZSRR prowadziła tą imperialistyczną politykę maskując się czerwoną flagą.

3. Pierwszoświatowizm. Pierwszoświatowizm jest szeroko rozpowszechnioną odmianą socjalimperializmu. Pierwszoświatowizm jest formą rewizjonizmu, która twierdzi, że istnieje znacząca baza dla rewolucji w Pierwszym Świecie, oraz, co się z tym wiąże, ma tu miejsce szeroko rozpowszechniony i znaczący wyzysk. Pierwszoświatowizm uznaje rozmaite wrogie klasy z Pierwszego Świata za postępowe. Niektórzy pierwszoświatowcy twierdzą, że pracująca najemnie, opłacana przez innych burżuazja (arystokracja pracy) w Pierwszym Świecie jest wyzyskiwana i ma potencjał rewolucyjny. Inni pierwszoświatowcy uważają, że lumpenburżuazja z Pierwszego Świata jest tak bardzo uciskana, że może zastąpić proletariat. Jeszcze inni pierwszoświatowcy mówią, że to nie-biała większość w Ameryce Północnej może zastąpić proletariat. Wszystkie te grupy społeczne są, jako całość, wrogami większości z Trzeciego Świata. Występowanie w ich interesie, ekonomicznym, płciowym itp., jest reakcyjne. Pierwszoświatowcy, nieważne czy zdają sobie z tego sprawę, czy nie, wspierają imperializm w jego agresji przeciwko Trzeciemu Światu.

4. Teoria Sił Produkcyjnych. Rewizjonizm zaniża potrzebę walki klas w procesie rewolucyjnym. Zastępuje ją rozwojem technologii, postrzeganym jako główny klucz do lepszego świata. Ten pogląd przecenia rolę postępu technologicznego w procesie rewolucyjnym. Czasami jego zwolennicy zachowują się tak, jakby rozwój technologiczny służy komunizmowi. Ci rewizjoniści wybierają zły cel. Zamiast dążyć do zakończenia wszelkiego ucisku, pragną oni stworzyć zamożne społeczeństwo pełne dóbr konsumpcyjnych. Socjalizmu Trzeciego Świata nie można porównywać z kapitalizmem Pierwszego Świata w skuteczności tworzenia społeczeństwa konsumpcyjnego, ponieważ socjalizm oparty jest na zrównoważonym rozwoju, oraz nie opiera się na imperializmie. Kiedy socjalizm Trzeciego Świata przegrywa z kapitalizmem Pierwszego Świata w dziedzinie wytworzenia społeczeństwa konsumpcyjnego, rewizjoniści twierdzą, że socjalizm sam w sobie powinien zostać utworzony. Machają marchewka społeczeństwa konsumpcyjnego przed nosem mas, by zachęcić je do reakcyjnego myślenia. Wiąże się to z ekonomizmem.

5. Niezdolność do podążania drogą do komunizmu. Niektórzy rewizjoniści twierdzą, że nie ma potrzeby dążyć do komunizmu. Ten rewizjonizm neguje lub spycha na dalszy plan potrzebę kontynuowania walki klas w socjalizmie. Tacy rewizjoniści mówią, że walka klas po prostu zanika w socjalizmie. Nie postrzegają socjalizmu jako etapu przejściowego w drodze do komunizmu. Widzą go za to jako po prostu nacjonalizację przemysłu i państwo opiekuńcze. W odróżnieniu od nich komuniści ery Mao utrzymywali, że jeśli nie podąża się do komunizmu, wtedy rewolucja stoczy się do kapitalizmu. Jeśli zrezygnuje się z ofensywy, kontrrewolucja pokona rewolucje. Nierówności pozostawione w spadku przez stare społeczeństwo oraz nowe nierówności umocnią się, a nowa klasa kapitalistyczna wyrośnie z organów władzy. Reakcyjne idee będą się rozprzestrzeniać, osłabiając rewolucję. To dlatego Mao powtarzał „Nigdy nie zapominaj o walce klas!”. Walka rewolucyjna musi być toczona nieustannie przeciwko nierównościom i reakcyjnej kulturze, w przeciwnym wypadku nowa burżuazja powstanie i pokona rewolucję. Maoiści określają to jako „kontynuowanie rewolucji w czasie dyktatury proletariatu”.

Powyższa lista nie jest zamknięta. Zwraca jedynie uwagę na większe formy rewizjonizmu. Istnieje ich jednak wiele więcej. Te rewizjonizmy są zwykle ze sobą splecione, uzupełniając się nawzajem. Przyjąć jeden to przyjąć wszystkie. Dzisiaj krytyka pierwszoświatowizmu oznacza krytykę wszystkich innych. Walka przeciwko pierwszoświatowizmowi jest dzisiaj główną walką antyrewizjonistyczną. Żaden rewizjonizm nie może czuć się bezpieczny, kiedy zwalcza się pierwszoświatowizm; żaden rewizjonizm nie może czuć się bezpieczny, kiedy podąża się drogą Komunizmu Niosącego Światło. Jedynym istniejącym antyrewizjonizmem jest prawdziwa rewolucyjna nauka, Komunizm Niosący Światło.